A VILA DE RIANXO

As casiñas da Vila eran brancas
como un voo de pombas.

A ria era un relampo verde
como os ollos das mozas.

As faces e as verbas tristeiras
como cando non hai sorte

Pero o ceo e o vento eran ledos
coma os coores da aurora

As dornas, carenadas de loito
como os panos das donas

`Mais o vento entre os albres rebuldeiro
Como o cantar das fontes

¿Por que a vida ha de mesturar sempre
como o pintor os coores
as poucas boandanzas e ledicias
co a tristura e os doores?

Outono do 1.980