ALBORADA

Nos cumes do barbanza
axexa un dia novo.

Cristas de sol, bermellas
Esparcen sobre as tellas
cacarexos sonoros de gaitas de galos

¡ Xa resucita o dia ¡

¿Quen foguetea o ceo adormiñado?

¿Qué son latexante acocha a Ria?

¿Que milleiros de mans
estan muxindo esta luz, este leite
Por Dordo e os Outeiros espallado?

¿Quen sementou nas faces as surrisas?

¿Quen encendeu o fogo das olladas
Nestas facianas ledas,
Coroadas co sol desta luzada?

¡que luces ascendidas estas festas
¡que garoula nas ruas

Pompelas de coores coma luas,
Estrelas pequeniñas como arestas

¡que alborada.

A luz recentementa nada
Revivicindo as carballeiras mestas
Vai descochando os montes
Despertando as casiñas na alborada

A FAME

A fame chamou as portas
dos mariñeiros da Vila
Un xa liscaron pra fora
e outros faranno axiña

Poque os mariñeiros fuxen
cando fuxen as sardiñas

¿E as sardiñas porque fuxen?
as sardiñas fuxen porque
pola noite as bombas ruxen
botadas por mans moi torpes
e nai concencia de clas
y en troque hay moitedumes
con instinto de arroas

Fuxen como fuxe a lebre
perseguida por os cans...

Outono 80

OUBEO DOS CANS

A noite foise afogar,
alen de todas as terras
no cadaleito do mar

Poque non podia mais
con tanto cantar dos galos
e tanto oubear dos cans

Cantade galos gaiteiros
cans, oubeade, oubear
xa veredes cando o saiban
os dous galans cabaleiros
Sirio e Aldebaran

Ha de valeros de nada
que alua, vosa alcaiota
rompa a choromicar

Outono , 1980

CAMPAIÑAS DA ATALAIA

Campaiñas da Atalaia
hoxe hay que repinicar
co ledicia de alborada!

decatadevos? e o Mar
que vos fai compañamento
co seu ronco resoar

Non defraudedes a o vento
que por virvos escoitar
deixou o seu campamento
veranceiro alen do mar

que louco acenar de panos...
Son escumas da Sagrada
que estan chamando as gaibotas
Gaiteiras de esta alborada
que comenza en Suirexa
e remata na Sagrada

Porto do Som, Setembro do 1973

por Bieito Rial Fungueiriño

O XUGO

Por Benito Rial Fungueiriño

Mais ala dos piñeirais
caeu a lua ferida.

Nos sobrados e nas cortes
esta en punto morto a vida

O lonxe oubean os cans
escorentando a mencida

Os bois bruan que inda e noite
os galos cantan que e dia

"cantar, galiños, cantade
-parecen decir no bruo-
vos ven podedes cantar
que non vos agarda o xugo"

Outono 1980

Bieito Rial

Os dous camiños de Santiago

Sempre houbo dous camiños de Santiago
¡ay, vellas tradicions!
Un na terra decote percorrido
por xentes de toda condicion

Servos ou señores
Santos ou xoglares
Bispos, menestrales
Sabios, trobadores,
Reis, emperadores

Outro no ceo de estreliñas
cortexo de raiñas
que dende o fondo mesmo da creacion
veñen en romaxe do alen,
como outrora a Belen, en peregrinaxe
a pousarse sobre o Libredon
e ofrecendo o tributo da sua adoracion

A VILA DE RIANXO

As casiñas da Vila eran brancas
como un voo de pombas.

A ria era un relampo verde
como os ollos das mozas.

As faces e as verbas tristeiras
como cando non hai sorte

Pero o ceo e o vento eran ledos
coma os coores da aurora

As dornas, carenadas de loito
como os panos das donas

`Mais o vento entre os albres rebuldeiro
Como o cantar das fontes

¿Por que a vida ha de mesturar sempre
como o pintor os coores
as poucas boandanzas e ledicias
co a tristura e os doores?

Outono do 1.980

Escoitado o pasar

Onde escoitei estas verbas
cheas de sono e de frio
¿toutiñando entre a bretema
dalgun peirao esquencido?

Nos calexons neboentos
tatexantes acordeons
din historias de naufraxios

Piloto, tripulacions ...

"Non sinto o barco que naufragou
si o nostramo e o patron.
Os compañeiros que morreron
e a mar brava os tragou"

"Señor capitan queremos salir
Largar as velas do bergantin...

Portoson, outono do 80

POBRE MIÑA TERRA

Pobre vaca cega
No medio da braña
e non velä herba

Pobre dorna vella
¡que mar, que ventisca
sin masto e sin vela!

Pobre pobo antergo
cheo de camiños
e ningun vieiro.

Como a vaca cega
como a dorna vella
pobre pobo antergo
¡Pobre miña terra...!


Portoson, 22 febreiro 1972

RONSELES DO CEO

¿Levara o mar un libro de bitacora
onde inscriba os ronseles?
¿Rexistrara -folio, matricula,data-
o que foi deles?
¿Teraos arquivados nos Fisterres?
¿Por fada
desertaranlle en cada recalada?

A o mar os seus ronseles non lle desertan, non

Mais, hai un dia
cousas do corazon
que os troca en suspiros

Van a Terranova
E o Gran Sol...

Anque ese ronseles, creo
Non son do mar
¡Son do Ceo¡

Portoson, setembro do 1.973

AREIÑAS DE OURO

Areiñas de ouro
do rio das pedras,
non ter arruallo
que na primavera
tamen as chorimas
-tan humildes elas-
non teñen envexa
da vosa riqueza

Non teñan envexa
¿por que han de tela?
Vos sodes da terra,
elas son do Ceo
Tal vez vos luzades
nunha real testa
quizaves alfoias
para unha princesa

Mais elas nos mayos
tamen son diademas
e xoias das fadas
zume das abellas
i o aire faise vento
pra xogar con elas
¿vos sodes dos reises?
elas dos poetas

Areiñas de ouro
do rio das pedras
non ser fachendosa
nonser pantalleiras
non ter arruall
sodes so areas...

Sodes so o simbol

de unha entelequia.

Sodes a imaxe

da pobre riqueza

non seredes nada

hasta ser como elas

Non ser envexosas

non lle ter envexa

Vos sodes o brilo

elas o recendo

vos o arruallo

a humildade, elas

elas son curmans

da humilde violeta

da brava carroucha

do aspero codexo

recendente fiuncho

refrescante menta

arentes do chan

¡hay romeu, ai ruda¡

Mais que froles, hervas

na vosa humildade

sodes cal estrelas

que sendo tan grandes,

vense tan pequenas.

Irmans dos panpiños

e das margaredas

todas as froriñas

de xogar as nenas

facendo colares,

facendo cadeas